موضوع تمبر
پارک فرح آباد
پارک لاله در تابستان
پارک لاله در زمستان
محمدرضا پهلوی در حال سان دیدن از سربازان ارتش شاهنشاهی در باغ جلالیه (۱۳۲۷)
اراضی پارک لاله از گذشته در اختیار ارتش بودهاست. زمین مزبور معروف به میدان اسب دوانی جلالیه و برای رژه از آن استفاده میشد. ارتش اراضی مورد اشاره را در ازای مطالبات وزارت دارایی به آن وزارت خانه انتقال داد. وزارت آبادانی و مسکن وقت، مأموریت یافت که برای این منطقه، طرحی تهیه نماید. قسمت شمال پارک برای تأسیسات فرهنگی عمومی و قسمت جنوبی صرفاً برای پارک در نظر گرفته شد. طرح آن به وسیلهٔ طراح معروف فرانسوی «ژوفه» و سایر طراحان پارک سازی و همکاران ایرانی تهیه گردید. سایر عملیات اجرایی به عهده شهرداری گذاشته شد. شهرداری عملیات اجرایی را طبق طرح ادامه داد تا در سرانجام در سال ۱۳۴۵ پارک فرح تأسیس گردید.[۵] پس از انقلاب، در بهمن ۱۳۵۷ نام این پارک ابتدا به پارک خسرو گلسرخی و سپس به بوستان لاله تغییر یافت.
ساختمان اولین کتابخانه کودک در ایران توسط کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان در بخشی از اراضی بوستان فرح ساختهشد.[۶][۷]
این بوستان در محدوده منطقه ۶ شهرداری تهران و در محله امیرآباد واقع شدهاست.
این بوستان از شمال به خیابان فاطمی، از جنوب به بلوار کشاورز، از غرب به خیابان کارگر شمالی (خیابان امیرآباد) و از شرق به خیابان حجاب محدود میشود. در همسایگی این بوستان، مرکز خرید لاله، موزه هنرهای معاصر، موزه فرش ایران و هتل لاله یا ” هتل اینترکنتیننتال ” (سابق) واقع شدهاست.[۲]
نمای موزه هنرهای معاصر تهران از بالا در نخستین سالهای گشایش موزه در گوشهٔ غربی بوستان فرح.
بخش جنوب شرقی این پارک به شیوه پارکهای ژاپنی طراحی شده و دارای آبنما و جویبارهای مارپیچ است. در خیابانهای شمالی پارک محوطه میزهای شطرنج جای داده شدهاست. زمینهای ورزشی پارک شامل زمینهای بسکتبال و والیبال نیز در بخش شمالی جای گرفتهاست. در این پارک همچنین یک مرکز تئاتر عروسکی، یک کتابخانه زیر پوشش کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان و یک مسجد دایر میباشد. مجسمهها و تندیسهای گوناگونی نیز در این پارک وجود دارد که نامدارترین آنها تندیس خیام و تندیس ابوریحان بیرونی است.[۳]
تندیس خیام از آثار ابوالحسن صدیقی است که در سال ۱۳۵۱ و در کشور ایتالیا (به سفارش انجمن آثار ملی) ساخته شدهاست. این تندیس پس از جابجایی به ایران به این پارک منتقل شد و در بازدید همگانی قرار گرفت و پس از آن چندین بار به دستان فریدون صدیقی (فرزند آفریننده اثر) بازسازی شد.[۸]
نقد و بررسیها
هنوز بررسیای ثبت نشده است.